شوتی که لبران جیمز با آن رکورد بیشترین امتیاز فصل عادی کریم عبدالجبار را شکست
در شبکه های اجتماعی (انگلیسی زبان و فارسی) دیدم که عده ای زیادی به این صحنه ایراد گرفتند که چرا تماشاگران ان بی ای از مهمترین شوت تاریخ بسکتبال ان بی ای با موبایل عکس و فیلم می‌گیرند و چرا یک دقیقه موبایل را غلاف نمی‌کنند تا از لحظه لذت ببرند. ایراد گرفتند که «چرا این خاک تو سر ها در لحظه زندگی نمی‌کنند» یا حتی دیدم یکی سوپر عرفانی شد و گفت «انقدر در تکنولوژی غوطه خورده ایم که خودمان را فراموش کردیم».
به تمام عزیزان صوفی و عرفای مدرنی که می‌خواهند در لحظه زندگی کنند و غوطه ور لحظات شوند دو نکته عرض کنم:
یک - ما دیگر در دوران ابوسعید ابولخیر و بایزید بسطامی زندگی نمی‌کنیم. زندگی در سال ۲۰۲۳ انهم در لوس انجلس رویه دیگری دارد. بخشی از تجربه لحظات مهم به اشتراک گذاشتن و ثبت کردن آن لحظه است. وقتی بچه شما اولین قدم هایش را بر میدارد اولین و منطقی ترین عکس العمل پدر و مادر بیرون اوردن تلفن و ثبت این لحظه است. تقریبا هر کسی در لوور به دیدار نقاشی مونالیزا میرود از آن عکس می‌گیرد، دلیلش این نیست عکسی از مونالیزا وجود ندارد، بلکه اینست که می‌خواهد حضور خودش در آن محل در آن لحظه را برای خودش جاودانه کند و با کسانی که دوست دارد به اشتراک بگذارد. این ثبت و جاودانه کردن تجربه است نه غوطه خوردن در تکنولوژی. این بخشی از در لحظه زندگی کردن مدرن است. ثبت لحظات چیزی بود که در دوره ابو لولو جوزجانی چون ایفونی نبود فقط در مغز فرد امکان پذیر بود، بخاطر همین میرفت توی غار مینشست و به هپروت میرفت.
دو- ثبت این شوت تاریخی چند ثانیه بود و در این چند ثانیه تماشاگران تلفن را بیرون اوردند و عکس و فیلم و لایو گرفتند. اینجوری نبود که از اول بازی تلفن به دست در حال فیلم گرفتن باشند. اگر چنین بود بسیار عجب بود. اگر کسی در سالن سینما هنگام تماشای فیلم اواتار (سه ساعت و خورده ای)تمام مدت داشت فیلم میگرفت برو یقه اون را بگیر.
خلاصه اینکه خیلی خودتان را گرفتار صحبت های عرفای اینستاگرمی نکنید. زندگی خودتان را بکنید، لحظات مهم زندگی تان را ثبت کنید و با هر کسی که دلتان خواست به اشتراک بگذارید. این در دنیای امروز ما دقیقا نمونه «در لحظه زندگی کردن» است.