حقیقت اینست که رهبری چیزی نیست که بتوانیم به این سادگی آن را مشخص کنیم. وقتی طرفداران ورزش در مورد رهبر صحبت می‌کنند بیشتر مواقع منظور آنها کسی که بقیه بازیکن‌های تیم در ثانیه های حساس روی گل زدن و امتیاز اوردن او حساب می‌کنند، یعنی همان بهترین بازیکن تیم. یا حتی فکر می‌کنند آن کسی که در تیم بیشتر از همه حرف می زند رهبر است یا آن کسی که هنگام تایم اوت سر بقیه داد می‌زند. می‌دانم که چند نامه قبل در مورد اهمیت ارتباط کلامی حسابی حرف زدم ولی نمی‌خواهم این موضوع تو را بترساند.

رهبری فقط این نیست که یکی برای بقیه نطق کند.

غرور احساسی است که به سینه می‌کوبد و می‌گوید: «چیزی برای آموختن از تو ندارم...نه تو نه هیچکس دیگری»

غرور عاملی است که مانع پاس دادن توپ به هم تیمی‌ات می‌شود چرا که می‌خواهی خودت مرد اول تیم باشی.

غرور باعث می‌شود فکر کنی از مربی بیشتر می‌دانی.

غرور آن صدای وسوسه کننده ایست که به تو می‌گوید:« نیازی نیست به دیگران احترام بگذارم و مهربان باشم، من حرفه‌ای و پولدار خواهم شد»

غرور عاملی است که باعث می‌شود به آدمها بگوید: «تو میدونی من کی هستم؟»

غرور توجیهی است که یک بازیکن را وادار به خالی کردن پشت هم تیمی می‌کند آنهم با توجیه «مربی با من چپ افتاده»

تخته .یار. منطقه. بلوک. کلید. ضعیف. قوی. پایین. گوشه

اگر چارچوب کاربرد این کلمات مشخص نباشد بیشتر مردم چیزی از آن نمی‌فهمند. اما اگر بسکتبالیست باشید این کلمات برای شما معنی پیدا می‌کند و زبان دوم شماست. یا شاید چیزی در حد زمان مادری. بعضی از این کلمات اگر در زمان درست استفاده شوند می‌توانند دنیایی از موقعیت را برای حمله و دفاع ایجاد کنند. اگر این کلمات به همراه علامت دست استفاده شود ممکن است در یک بازی نزدیک تفاوت بین پیروزی و شکست باشد.

اینکه هنوز اینجا هستی و داری این کتاب را می‌خوانی، آنهم در نوجوانی و جوانی خیلی مشخصه که برای تقویت ذهنت وقت گذاشتی. به عنوان یک متفکر، یک عنوان یک فرد، به عنوان یک آدم چند بعدی داری روی خودت کار می‌کنی. قبول دارم که دیدم فیلم بازی، وزنه زدن و پنالتی تمرین کردن مهم است اما اگر در تقویت بخشی از بدن ات که بین دو تا گوش قرار داد کوتاهی کنی همیشه بازی‌ات ناقص خواهد بود. مهم نیست چه ورزشی می‌کنی یادت باشه مغزت جایی است که همه نقشه‌ها، برنامه‌ها و آنچه در فیلم بازی ها تماشا میکنی ذخیره و پردازش میشود. پدر بزرگم، ددی جک، همیشه می‌گفت:« از چیزی که بین دو تا گوش است استفاده کن، چون اگر تو استفاده نکنی هیچ کسی ازش استفاده نمی‌کند». شاید تو سریعترین، گنده ترین، خفن ترین یا گرسنه ترین بازیکن توی زمین باشی اما اگر نتوانی چرخش دفاعی یا تمایلات بازیکن حریف را به یاد بیاری رسما به نخودی تیم تبدیل خواهی شد.

در ورزش بازیکنان زیادی هستند که نعمت‌ توانایی جسمی و قد و وزن را دارند اما به اندازه دیگر نعمت‌هایشان گرسنه نیستند. هیچ لزومی ندارد که شما از نظر ورزشی مستعد باشید تا از دیگران گرسنه تر باشید.

دبیرستان که بودم همان اول فصل مربی من را کشید کنار و از من پرسید: کریس می‌خواهی توی زندگی با این چکار کنی؟ منظورش از «این» اشاره به استعداد بسکتبال و قد بلند من بود.

سوال خوبی بود و باعث شد من مسیر زندگی‌ام را در راه درستی هدایت کنم. او می‌خواست جواب سوالی که خیلی از مربیان با بی اعتنایی از کنارش عبور می‌کنند را پیدا کند: چرا من بسکتبال بازی می‌کنم؟ آیا به آینده بعد از بازی بعد یا حتی فصل بعد هم فکر می‌کنم؟ اینکه می خواهم بسکتبال چه نقشی در آینده من داشته باشد؟ آیا قادر هستم که فراتر از تمرین و زحمتی که برای بسکتبال می‌کشم را ببینم و روی دلیل اینکه برای چه اینقدر تلاش می‌کنم تمرکز کنم؟ اصلا برای چی اینقدر زور میزنم و سختی می‌کشم؟

خسته‌ای و دیگه جانی برایت نماینده؟ هان؟

به زندگی یک بسکتبالیست خوش آمدی.

بعضی وقت‌ها همیشگی در زندگی یک ورزشکار شوق و عطش پیروزی یا احساسی که هر چی شوت میزنی گل می‌شود نیست. احساس همیشگی در زندگی ما اینست که خسته ای، بدنت کوفته است، هر لحظه احساس میکنی دیگه جانی برایت نمانده و یک قدم دیگر نمی توانی برداری.

از تمرین کردن خسته‌ای، انرژی برای بازی کردن نداری، حوصله اینکه بنشینی ساعت‌ها فیلم بازی را تماشا کنی نداری ، از مشق و درس خسته‌ای. از همه چیز و همه دنیا خسته شدی.