مدتی است که فدراسیون بسکتبال ایران و سازمان لیگ برتر در تلاش برای ارایه طرحی است که با کمک آن شرایط جذب بازیکن توسط تیم های لیگ برتر را عادلانه تر کند. هدف اینست که تمام تیم های شرکت کننده در لیگ فرصت مساوی برای به خدمت گرفتن بازیکنان ملی پوش و بازیکنان خارجی داشته باشند. اینکه فدراسیون بخواهد چنین هدفی داشته باشد کار صحیحی است چرا توزیع برابر قدرت بین تیم ها نه تنها رقابت های لیگ را از حالت یکنواخت در میآورند بلکه باعث میشود سرمایه گذاران جدید با رغبت بیشتری به سرمایه گذاری در تیم های جدید بپردازند۰
برای حصول به این هدف فدراسیون اقدام به رده بندی بازیکنان بر اساس مهارت و قابلیتهایشان کرده است . هدف از این دسته بندی اینست که نهایتا هر تیم مجوز به خدمت گرفتن تعداد مشخصی از بازیکنان هر دسته را داشته باشد. به زبان ساده تر فدراسیون میخواهد همه تیم ها فرصت بکار گیری بازیکن شاخص داشته باشد نه اینکه یک یا دو تیم پولدار تمام بازیکنان خوب را جذب کنند و سر بقیه بی کلا بماند. با اینکه فدارسیون و سازمان لیگ هدف صحیحی دارد اما برای رسیدن به این هدف روشی را برگزیده که بسیار سوال بر انگیز است. روش سهمیه مهارتی بازیکنان ایراد های زیادی دارد از جمله اینکه چه کسی صلاحیت دارد که بازیکنان را دسته بندی کند یا آیا این دسته بندی بر اساس آمارهای فصل گذشته است یا تمام فصل های گذشته، اگر بازیکنی در نیم فصل آمارهایش را بهبود داد ایا در میان فصل دسته بندی او تغییر خواهد کرد؟ اگر تغییر کند ایا به این معنا است که باید ان تیم را ترک کند چون سهیمه دسته الف آن تیم پرشده است۰
روش متعارف برای حصول اطمینان از هم قدرت بودن تیم ها در بسکتبال مدرن دنیا تعیین سقف قرار داد برای هر تیم است. این سقف قرارداد تضمین میکند که هیچ تیم پولداری نتواند همه بازیکنان شاخص لیگ را بخرد و مزیت نابرابری برای خود دست و پا کند اما فدراسیون بسکتبال و سازمان لیگ برتر ایران تمام تلاش خود را میکند که از تعیین سقف قرارداد تیمی و انفرادی برای بازیکنان لیگ برتر خود داری کند و هیچ توضیحی تاکنون در مورد دلیل آن مطرح نشده است. فدراسیون بسکتبال با عدم توضیح در این مورد زمینه را برای گمانه زنی باز میگذارد. اولین دلیلی که به نظر میرسد اینست که سقف قرار داد برای هر تیم بر اساس درصدی از درآمد سالانه لیگ تعیین میشود و این سقف هر سال براساس بالا و پایین شدن درآمد کل لیگ کم و زیاد میشود. با توجه به اینکه سازمان لیگ هیچ گاه در مورد درآمد لیگ با افکار عمومی صحبتی نکرده و نخواهد کرد پس از تعیین هر گونه سقف پرهیز میکنند. دلیل دیگری که به نظر میرسد اینست که تعیین هر گونه سقف قرارداد شخصی از سوی سازمان لیگ عکس العمل منفی بازیکنان شاخص و ملی پوش لیگ را به همراه خواهد داشت و با توجه به اینکه شریان حیات فدراسیون به پیروزی های تیم ملی بسته است لذا مدیران این مجموعه کاری نخواهند کرد که این بازیکنان بی انگیزه ( به تایید کاپیتان تیم ملی بزرگسالان) از فدراسیون روی گردان شوند۰
تعیین سقف قرار داد بطور تیمی و انفرادی روش است که از سال ۱۹۸۴ در لیگ ان بی ای آزموده شده و توانسته است که با همه افت و خیزهایی که داشته نظر مالکان تیم ها را چه در شهرهای بزرگ و چه در شهرهای کوچک حفظ کند. به دلیل همین سیستم مدیریتی است که تیم هایی نظیر سن انتونیو، اوکلاهوما و یوتا هنوز هم از تیم های خوب لیگ هستند و در سطح برابر یا بالاتر از تیم هایی نظیر نیویورک و لوس انجلس ظاهر میشوند. فدراسیون بسکتبال ایران میتواند از تجربه نزدیک به سه دهه بکار گیری این روش در لیگی که ده ها بار پیچیده تر از لیگ برتر ایران است مشکلاتش را حل کند۰