الانکهبازیهایاسیاییگوانگجوتمومشدهوبدلیل تلاش ورزشکارهای ایرانی از نظر تعداد مدالها در وضع خوبی هستیم٫ مدیرای دولتی دارند شدیدا حال میکنن و موفقیت ها رو بین خودشون و پسرخاله هاشون تقسیم میکنند. باور عمومی همه بر اینه که اگر بودجه دولتی نبود این مدال ها هم نبود. جالبه این وسط ورزش هایی مثل بسکتبال که نسبت به دوره ها قبلی نتیجه ضعیف تری گرفتن ناله و فغان شون بالا رفته که ایهاناس اگه به ما بودجه داده بودین الان اول شده بودیم.
قبلا هم گفتم که بسکتبال ما با بودجه دولتی قهرمان نشد که حالا با نبود بودجه قهرمانی رو از دست بده. خیلی خنده داره٫ ما به چین با سه چهار اختلاف باختیم ٫ یعنی اگر صمد یا ارسلان یا حامد توی زمین بود این تیم رو دود داده بودیم و قهرمان شده بودیم و اون وقت حرفی از کمبود بودجه و از این حرفا نبود. مشکل ورزش ما نبود سالن ورزشی٫ سوختن کولر سالن ژیمناستیک٫ خراب بودن زمین چمن استادیوم و یا پاره بوده تشک کشی نیست. مشکل ورزش ما فرهنگ گدا پروری ودست به کاسه ابولفضل بودن مدیران ورزشی ماست.
تمام رییس فدراسیون ها ما منتظرن یک بودجه ای برای سازمان تربیت بدنی تصویب بشه و از دست رییس سازمان هم یه دوقرون پول بچکه به سمت فدراسیون اونا. بیشتر فدراسیون ها هم مثل بچه ها با هم دعوا دارن که چرا بودجه تو چاق و چله تره و مال من لاغر و نحیف تره. اینقدر گرفتار این گدابازی و گدا پروری هستیم که کل قضیه از دستمون در رفته.
امریکایی ها ممکنه هزار و یک ایراد ریز و درشت داشته باشند ٫ که دارند٫ ولی توی یک چیز دنیا رو سر انگشتشون میچرخونن٫ اونم ابتکار برای پول در آوردنه. این جونور ها استاد این هستن که تا قرون آخر رو از جیبت بکشن بیرون و تازه ازشون ممنون هم باشی. مدیران ورزشی آمریکایی هم مثل رهبران اقتصادیشون استاد این هستن که مطاعشون رو به پول نزدیک کنن. همین پول باعث میشه چرخه ورزششون به گردش دربیاد و سالن ها ورزشی مجهز و امکانات ورزشی آنچنانی در هر ده کوره ای توی این مملکت سبز بشه. جالبه توی همین کشور ها اگر توی ورزشی مایه تیله نباشه مسولینش میرن توی کار دست ابولفضل تا بتونن ورزشکاراشون رو بفرستن المپیک۰
مدیران ورزشی ما کلا سوراخ دعا رو گم کردند و افتخاراتشون را با مقامهایی که تیم ملی کشور میاره میسنجند و وقتی این مقام ها گوشه اش خط ور میداره دستپاچه دنبال دلیل میگردند تا بگن : داداش اگر یک سالن درست و حسابی داشتیم بهتون نشون میدادیم. مدیرای ورزشی اینور آب افتخاراتشون رو بر اساس این حساب میکنند که چطوری تونستن موقعیت پول درآوردن برای اون ورزش ایجاد کنند. چرا راه دور بریم٫ همین اقای لری آوبراین٫ مدیر اجرایی لیگ ان بی ای بین سالهای ۱۹۷۵تا ۱۹۸۴ که تازه خیلی ها میگن گند زده بود ٫ افتخارات دوران تصدی اش رو اینجوری ارایه کرده:
- افزایش لیگ از ۱۷ تیم به ۳۲ تیم با ادغام دو لیگ حرفه در یکدیگر
- عقد گرانقیمت ترین قرار داد پخش تلویزیون (تا آن تاریخ ) با شبکه ملی مثل سی بی اس
- عقد قرار داد با شبکه های تلویزیون کابلی مثل شبکه ملی ای اس پی ان و یو اس ای
-در دوران تصدی او تعداد تماشاگران بسکتبال در سالن به ده میلیون نفر در سال رسید
حالاگرفتین که وقتیمی گم مدیران ورزشی ما در دنیای گداپروری سیر میکنند یعنی چی؟ تا وقتی که موفقیت یا عدم موفقیت یک فدراسیون ورزشی با برد و باخت تیم ملی اش سنجیده بشه عین سگ پا سوخته داریم دنبال دم خودمون میگردیم.