پیش فرض یک : برای ستاره شدن در بسکتبال بر خلاف بسیاری از ورزشهای دیگر نظیر تنیس و ژیمناستیک نیازی نیست از سن سه یا چهار سالگی بطور جدی بسکتبال بازی کرده باشیم. بسیاری از ستاره های ملی ما و حتی ستاره ها بزرگترین لیگ های جهان تا نوجوانی دل در گروی ورزشهای دیگر داده بودند. اینکه در ورزش بسکتبال (نه مینی بسکتبال) بازیکن باید توپ سنگینی را به ارتفاع بسیار بالایی پرت کند خود یک عامل بازدارنده برای گرویدن کودکان پیش دبستانی و حتی سالهای آغازین دبستان به بسکتبال است. در موارد زیادی دیده شده که کودکانی که از خردسالی بسکتبال را شروع کرده اند مکانیک حرکاتشان، خصوصا شوت زدنشان، هیچ وقت درست نمیشود. کودکان برای اینکه بتوانند توپ سنگین را به حلقه برسانند باید توپ را تا زانو ها پایین اورده و دو دستی پرتاپ کنند. بسیاری از بازیکنان حتی بعد از بزرگ شدن هم این مکانیک را از دست نمیدهند که با اصول بسکتبال در تضاد است . باید منتظر ماند تا فیزیک بدنی کودک به حداقل های لازم برای بسکتبال برسد و انگاه است که آموزش بسکتبال به طور موثر اغاز خواهد شد
پیش فرض دو: درخشیدن در ورزش بسکتبال در مرحله اول مرهون فیزیک استثنایی بدن هر بازیکن است. قد بلند، کف دست بزرگ، پرش زیاد، سرعت فوق العاده از جمله نیاز های اولیه برای درخشیدن در لیگ ان بی ای است. اگر به ستاره های این لیگ نگاه کنیم هر کدام به لحاظ ساختار بدنی نمونه ای استثنایی از یک بسکتبالیست هستند. مایکل جوردن با کف دست بی نهایت بزرگ که به او اجازه میداد یک دستی روی هوا با توپ مانور کند, قدرت بدنی و سرعتی استثنایی لبرون جیمز که به او اجازه میدهد هر لحظه در هر کجای زمین در هر ارتفاعی که بخواهی موثر ظاهر شود، قد بسیار بلند یائو مینگ یا روی هیبرت ( ایندیانا پیسرز) که اجازه بلوک کردن هر نوع مهاجمی را به این بازیکن میدهد. خلاصه اینکه انهایی که قدرت بدنی یا ابعاد فیزیکی خارق العاده ای ندارند باید سودای درخشیدن در لیگ ان بی ای را به گور ببرند
استفن کری ، جوان ریز نقش اوهایویی ( 191 سانت در ان بی ای ریز نقش حساب میشود)، این دو پیش فرض را زیر سوال برد. او از سال 2009 گارد راس تیم گلدن استیت است. استفن کری نه سرعت تونی پارکر (سن انتونیو) را دارند، نه پرش جان وال (ویزارد) نه سرعت کراس اور کایری اروینگ (کلیولند) و نه قدرت انفجاری راسل وستبروک ( اوکلاهوما) . این جوان چیزی دارد که همه پوینت گارهای ان بی ای به آن قبطه میخورند. او در زمین بسکتبال آن چنان راحت بازی میکند که انگار در اتاق خوابش در حال بازی اکس باکس است. او در برابر ترسناک ترین مدافعان لیگ چنان مانور میدهد انگار در حیاط خانه اش با بچه های فامیل پنج سه یک میزند. استفن کری زیر حلقه در حالی که غولهای ان بی ای اسمان بالای سرش را تیره و تار کرده اند چنان سوراخ برای شوت پیدا میکند که آبرو برای مدافعان به جای نمیگذارد. اسفتن کری هفته گذشته آماری به جای گذاشت که خواب اسطوره های سه امتیازی لیگ را اشفته کرد. او توانست در 256 بازی اش اولش در لیگ ان بی ای 621 سه امتیازی به ثمر برساند. این آمار برای اسطوره های چون استیو کر 147، برای ری الن 322 و برای رجی میلر 407 سه امتیازی است. این اعداد به این معنی است که استفن کری بیست و پنج ساله که حداقل ده سال دیگر در لیگ خواهد بود در چند سال اینده رکورد تاریخی 2176 سه امتیازی به ثمر رسیده ری الن را خواهد شکست و پس از ان تا پایان عمر بازیگری اش در لیگ رکوردی به جا خواهد گذاشت که با رکورد 38000 امتیازی کریم عبدالجبار برابری خواهد کرد
بازی استفن کری ترکیبی است از خونسردی بی نهایت و مهارت در فضا سازی. او با اتکا به کارایی مثال زدنی و دامنه شوت زنی بی نهایت گسترده اش چنان فضایی برای خود و هم تیمی هایش ایجاد میکند که نه نیازی به پرش هایی جان وال باشد و نه استارت های انفجاری راسل وست بروک. مدافعین استفن کری میدانند که وقتی او در نیمه حمله دست به توپ میشود هر لحظه و از هر کجا احتمال امتیاز آوری هست به همین دلیل باید بسیار نزدیک او را دفاع کنند. همین موضوع باعث میشود یاران پوششی دیگر دفاع هم باز شوند. او مانند یک اهنربا دفاع حریف را دچار اعواج میکند و هم تیمی هایش از همین اعوجاج دفاع برای اجرای نقشه تیمشان سود میبرند. اسفتن کری اثبات کرد برای ابر ستاره بودن نیازی به قد بلند، سرعت وحشتناک یا قابلیت های بدنی استثنایی نیست
راز موفقیت استفن کری چیست؟
ملکوم گلدول، نویسنده معروف کانادایی، در کتاب مشهورش " اوت لایرز" رمز موفقیت افراد استثایی تاریخ را در زمینه های مختلف در این میداند که اگر فردی هر کاری را ده هزار ساعت انجام دهد در هر کاری نخبه میشود. استفن کری از جمله آدمهای موفقی است که از قانون ده هزار ساعت ملکوم گلدول سود برده. استفن کری در سال 1988 در شهر اکرون اوهایو به دنیا آمد جایی که پدرش، دِل کِری، گارد راس تیم کلیولند کاوالیرز بود. او از همان خردسالی همیشه با پدرش در زمین بسکتبال بود. استفن کری از وقتی راه رفتن را آموختن در زمین های ان بی ای بزرگ شد و با بازیکنان ان بی ای حشر و نشر داشت. پدرش که خود یکی از بهترین سه امتیازی زن های ان بی ای بود شوت زدن را به او آموخت و اسفتن کوچولو هم یادگرفت چطور بازیکنانی که قدشان سه برابر قد اوست را سر کار بگذارند. بعدها که پدرش به تیم رپتورز انتقال یافت خیلی از رپتورزی های ان زمان به یاد دارند که دل کری پسر ده ساله اش، استفن، که چشمهای روشنی هم داشت را هر روز با خود سر تمرین و مسابقه می آورد. او تا پیش از دوازده سالگی ده هزار ساعت بسکتبال بازی کردن را تکمیل کرد. این ویدیو که اگهی ان بی ای است از ویدیوی واقعی استفن کری دوازده ساله که با پدرش در تورنتو در حال گرم کردن قبل از بازی ان بی است تهیه شده. استفن کری با مهارت و اعتماد به نفسش در ان بی ای دو پیش فرض بسیار رایج در بسکتبال را در هم شکست و راه را برای ستاره شدن بازیکنان جوان دیگری که قد بی نهایت بلند یا قدرت بدنی خارق العاده ای ندارند را بازکرد