یه عمو بزرگ پیری داشتم هر وقت از چیزی کفرش در می امد میگفت «آقا این مملکت اگر صاحاب داشت وضع ما این نبود» . امروز هم من به این نتیجه رسیدم که اون پیر مرد راست میگفت٫ واقعا اگر این مملکت صاحاب داشت وضع بسکتبال ما از این بهتر بود۰
حالا بهتون میگم چرا کفرم در اومده... دیروز که داشتم مراسم معرفی کارل ملون به تالار مشاهیر رو از تلویزیون تماشا میکردم یک مصاحبه ای از کوبی برایانت نشون داد که میگفت وقتی بچه بودم دیدن کسانی مثل کارل ملون منو تشویق کرد به بسکتبال بازی کنم. حالا ما یک جوونی داریم مثل حامد حدادی که در ان بی ای بازی میکنه ٫ نمیتونیم یک برنامه ای ٫ کمپی٫ چیزی ردیف کنیم که بچه های بسکتبال دوست بیان این بازیکن زحمت کش و نمونه رو ببینن و انگیزه پیدا کنن که این ورزش زیبا رو دنبال کنن. بابا ... الان که این جوون ایرانه یک برنامه های بریزین که بچه ای بسکتبالیست ما بیان با حامد از نزدیک آشنا بشن۰
بچه هایی که در امریکا دور و ور حامد هستن تا حالا تونستن چند تا کمپ برای حامد جور کنن تا بچه های خودنواده های ایرانی بیان این بازیکن رو از نزدیک ببینن و به حرفاش گوش کنند۰ این هم یک نمونه اش۰
یک وقت فکر نکنین که این حرف من انتقاد به حامد هست٫ نه خیر ٫ انتقاد مستقیم من به اونهایی که بابت توسعه بسکتبال در ایران حقوق میگیرن و یک چنین موقعیت های طلایی را با بی خیالی کامل از کنارش رد میشن. آخه مگه خون اون بچه های ایرانی زاده امریکایی از بچه های خودمون تو ایرون رنگین تره. بابا چشماتون رو واز کنین ببینین همین کشور چین چطوری با یک دونه یاوو مینگ یه ملتی رو بسکتبالیست کرد. آقایون مدیران ورزشی بسکتبال ایران ٫هر روز هر روز که ایران به آن بی ای بازیکن نمی فرسته٫ حالا که اینقدر خوش شانس هستید که در زمان مدیریت شما یک ایرانی وارد ان بی ای شده از این فرصت استنثایی استفاده کنین۰
حالا فهمیدن وقتی میگم مملکت صاحاب نداره یعنی چی۰