اسم جام جهانی که میاد آدم خیال میکنه که رقابتهایی بالاتر و مهمتر از این دیگه تو هیچ ورزشی نیست و همه کشور ها هرچی توی چنته دارن رو میکنن. شاید در مورد فوتبال اینجوری باشه ولی در مورد بسکتبال سالهاست اینجوری نبوده. یعنی اینکه ، علی رغم زنجموره زدن های فیبا که بابا این بازی ها رو جدی بگیرید، بازهم خیلی کشور ها و بسیاری از بازیکن های درجه یک وقتی اولویت دیگه ای براشون مطرح باشه ، حاضرند تیم ملی کشور شون در بازی های جام جهانی تنها بگذارند
همین چند وقت پیش که جری کلنجلو، مدیر اجرایی تیم های ملی آمریکا، شنید که لبرون جیمز، کریس باش و دوین وید در مورد همراهی تیم ملی آمریکا در بازی های جام جهانی ترکیه قر و قمیش میان، قاط زد و گفت اصلا گوربابای همتون ! میرم هرچی بازیکن جوون تو ان بی ای و ان سی دابل ای هست رو جمع میکنم وهیچ کدوم از شماها کله گنده ها را هم توی تیم راه نمیدم. خیلی های معتقد بودن این حرفای کلنجلو گنده گویی است و مگه میشه لبرون جیمز رو از تیم ملی اوت کرد، ولی دوروز پیش کنجلو تهدیدشو عملی کرد و با دعوت از 22 بازیکن جدید به اردوی تیم درلاس وگاس، یک تیم صد در صد جدید تشکیل داد. هیچ کدام از این بازیکن ها در آلمپیک پکن عضو تیم نبودند. البته این به این معنی نیست که تیم ملی ایران که قراره در برابر آمریکا در بازی های جام جهانی ترکیه ظاهر بشه ، کار راحت تری داره. کوبی برایانت نیست، کوین دورانت هست. دوایت هاوارد نیست، تایسون چندلر هست. جیسون کید نیست، راژان راندو هست. البته هنوز در ثانیه های آخر احتمال داره همه چیز عوض بشه و سروکله لبرون و کوبی پیدا بشه و به همین دلیل فدراسیون بسکتبال آمریکا نام این کله گنده ها رو از سایت رسمی فدراسیون حذف نکرده
مشکل عدم حضور ستاره ای ان بی ای در بازی های جام جهانی فقط در مساله عدم همکاری با فدراسیون های بسکتبال خلاصه نمیشه. خیلی از ابر ستاره های کشور های دیگه بدلیل مشکل صدمات ورزشی ناشی از شرکت در بازی های ان بی ای از تیم های ملی شون جا موندن و این روی عملکرد تیم شون تاثیر خواهد داشت. بازیکن ها مثل مانو جنوبلی از آرژانتین، یاو مینگ از چین، رانی توریاف و تونی پارکر از فرانسه، اندرو بوگت از استرالیا، اندره کریلنکو از روسیه و از همه دردناک تر مهمت اوکور از ترکیه، میزبان جام جهانی، بدلیل صدمات ورزشی قادر به همراهی تیمشون نخواهند بود