یک کشوری هست که بودجه سالانه فدراسیون بسکتبالش فقط به اندازه قیمت دو تا آپارتمان توی برج های الهیه است. کل پرسنل فدراسیون بسکتبالش فقط هیجده نفر پرسنل داره، که تازه ده تا از اونا رو اخراج کرده و الان همش هشت نفر حقوق بگیر توش کار میکنن. بسکتبال ورزش اول این کشور نیست. همین کشور حتی لیگ حرفه ای بسکتبال ملی یا استانی هم نداره. فدراسیون بسکتبال این کشور حتی یدونه سالن تمرینی هم برای خودش نداره چه برسه سالن مسابقه ای.
تیم ملی مردان این کشور تا حالا دوازده با در جام جهانی بسکتبال شرکت کرده، یک بار جام جهانی بسکتبال رو میزبانی کرده ، همین چند هفته پیش تیم ملی مردان زیر 19 سالش در بازی های جام جهانی به مقام سوم دست پیدا کرد و تا حالابیشتر از ده تا بازیکن به ان بی ای داده، یکی از سرمربی های ان بی ای اهل این کشور است و یکی شهروندان این کشور دوبار با ارزش ترین بازیکن ان بی ای شده.
نه، در مورد لیتوانی یا یوگوسلاوی حرف نمیزنیم... این کشور کاناداست.
سه سال پیش وقتی که مدیریت جدید فدراسیون بسکتبال کانادا برای اولین بار نگاهی به دفاتر مالی فدراسیون انداخت فهمید که سازمانی که تحویل گرفته با یک و نیم میلیون دلار کسر بودجه کاملا ورشکسته است. تازه بودجه فدراسیون همش سه میلیون دلار بوده که به اندازه هزینه برگزاری دو تا اردوی آمادگی تیم ملی هم نمیشه. این بود که مدیران فدراسیون کاسه ابوالفصل به دست رفتند سراغ سازمان های پولدار ورزشی مثل میپل لیف اسپرت، مالک تیم تورنتو رپتورز و بقیه است دیگه قصه است...
آخه چطوری کشوری که یک همچین فدراسیونی ریغویی داره ، بدون داشتن سالن بسکتبال اختصاصی فدراسیون، بدون داشتن لیگ حرفه ای تونسته چنین بسکتبال درست و حسابی (در مقایسه با دیگر کشور هایی که همش سی میلیون نفر جمعیت دارن) داشته باشه؟
کلید کار استفاده از ظرفیت های موجود در بخش خصوصیه. فدراسیون بسکتبال کانادا تا جایی که جا داشته از از سازمانی مثل میپل لیف امتیاز گرفته. برای نمونه، ماه اینده تیم ملی کانادا با تیم ملی فرانسه و چین در تورنتو بازی تدارکاتی برای شرکت در جام جهانی برگزار میکنه. فدراسیون بسکتبال کانادا از خودش یک سالن بسکتبال فسفلی مثل سالن چیذر هم نداره چه برسه سالن برای بازی در این سطح. الان قراره این بازی توسط تورنتو رپتورز در استادیوم اختصاصی این تیم، ایر کانادا سنتر برگزار میشه و این در حالیه که تیم رپتوز حتی یک بازیکن کانادایی هم نداره. بازی بعدی تیم ملی کانادا با کشور چین در شهر آشاوا (نزدیک تورنتو) در استادیوم اختصاصی شرکت جنرال موتورز برگزار میشه که کل هزینه هاش رو همون شرکت تقبل کرده.
بیشترِ بازیکن های بسکتبال کانادا یا در لیگ های کوچک و غیر حرفه ای محلی که همشون خصوصی هستن شناسایی و تربیت میشند٫در دانشگاه های کانادا و آمریکا زیر نظر مربی های درست حسابی جون میگیرن و نهایتا در تیم های ان بی ای مهارتشون رو به حد اعلا میرسونن. جالبه که فدراسیون بسکبتال کانادا هیچ مسوولیت اجرایی و مدیریتی در برابر هیچ کدوم از این مکانیزم های تربیت بازیکن نداشته و نداره. حالا اگر فدراسیون بسکتبال کانادا همین فردا با خاک یکسان هم بشه اتفاق انچنانی برای ریشه های بسکتبال در کانادا رخ نخواهد داد. ممکنه پیش خودتون بگین چون کانادا ور دست آمریکاست و به یک زبون حرف میزنن شانس استفاده از این موقعیت های رو داره. بله این حرف تا حدی درسته ولی الان کشورهای زیاد دیگه هم مثل لیتوانی و کرواسی هستن که دارن به همین شکل از رود خروشان بسکتبال آمریکا ماهی های چاق و چله میگیرن و در رقابت های بین المللی فیبا با همین بازیکن ها چشم کشور های بسته دیگه رو در میارن۰