این روز ها که بحث درباره مبارزات بی خشونت همه جا گرمه و همه از هم میپرسن آیا توجیهی منطقی برای اعمال خشونت هست یا نه٫ بازی چهارم بین سن انتونیو اسپرز و دلس موریکس منو به این فکر انداخت که این موضوع را از دیدگاه بسکتبال مرور کنم۰
این بازی ٫همینطور که در خلاصه بازی میبینید خشن ترین بازی فصل ان بی ای تا الان بوده و بازیکنان دو طرف جوری همدیگرو میزدن که انگار فردایی نیست. این بازی بزن بزنِ درجه یک بود. حتی در یک صحنه از بازی به نظر میرسد ریک کارلایل که از بازی مانو جِنوبلی کلافه شده بود ادواردو ناهارا رو اورد تو که جنوبلی رو جوری بزنه که دیگه بلند نشه. ناهارا تنها چهل و هفت ثانیه بعد از ورود به بازی جنوبلی را با یک خطای غیر ورزشی نقش زمین کرد و در اثر همون هم از بازی اخراج شد۰ البته در برابر چشمان گرد شده تماشاچی های سن آنتونیو ٫ جنوبلی از زمین بلد شد و به بازی ادامه داد و نهایتا سن آنتونیو بازی رو برد.سوال اینجاست که مربی کهنه کاری مثل گِرِگ پاپاویچ (سرمربی سن انتونیو) و ریک کارلایل (سرمربی دلس) چطور به بازیکنانشون اجازه میدادن اینجوری همدیگه رو شَِل و پَِل کنند؟
مربیان بسکتبال همیشه میگن که پنج خطایی که هر بازیکن در طول یک بازی میتونه انجام بده (شش خطا برای بازی های ان بی ای) جز ابزارهایی که باید در طی یک بازی ازش عاقلانه استفاده بشه. منظور اینه که بازیکن ها در دفاع باید بتونن با خطای به موقع جریان بازی رو به نفع خودشون عوض کنن و جوری تعداد خطاهاشون رو مدیریت کنن که تا آخر بازی توی زمین باشن. این حرف عموما در باره خطاهای عادی زده میشه نه درباره خطاهای عمد با خشونت زیاد. اگر چه این خطا ها هم میتونن جز ابزارهای یک تیم برای از میان برداشتن بازیکن موثر تیم مقابل به موقعه اش استفاده بشن. بدلیل بدنام بودن این خطا های هیچ مربی حاضر به اعتراف به استفاده برنامه ریزی شده از این خطاهای باشه٫ اگر چه ما در بازی دیروز دیدیم که ادواردو ناهارا بعد از اخراج شدن از زمین به هیچ وجه تعجب نکرد چون برنامه تیم این بود که او بتواند جنوبلی رو حداقل برای یک بازی مصدوم کنه و چون ناهارا جز بازیکنان اصلی دلس نبود خدشه ای به عملکرد تیم وارد نمیشد۰
ظاهرا در ان بی ای هم کسی برای مانیفست مبارزه مسالمت آمیز تره خورد نمیکنه۰
مطلب را به بالاترین بفرستید: 